Czy człowiek istnieje po to, aby być dla innych ludzi, czy po to, aby rozwijał się sam, aby dążył do czegoś, co może osiągnąć przy odpowiednim wysiłku, kiedy tylko zdecyduje się go podjąć. A może człowiek istnieje dlatego, że tak chciał dla niego Bóg, aby mógł kiedyś żyć wiecznie, w Bogu. Wiele jest teorii na temat istnienia człowieka, łącznia z takimi, że został on zostawiony na ziemi przez istoty spoza niej, które prowadzą eksperyment. Wtedy człowiek istniałby nie dla siebie i dla własnego szczęścia wiecznego, nie dla Boga, ale byłby przypadkiem, który pojawia się i ginie.
Początek ma jego życie, a potem koniec. Jednak ludzie, nawet jeśli nie wierzą w Boga, mają jakąś wiarę w to, że życie nie skończy się tak po prostu. Oczywiście, niektórzy żyją w przekonaniu, że śmierć jest końcem, niebytem, że nie ma po niej nic, jedynie kolejne pokolenia, o ile je po sobie pozostawi. Ludzie wierzący nie rozumieją nieraz, jak można żyć nie wierząc w życie po śmierci. Człowiek czuje się zagrożony nawet kiedy myśli o tym, że inni mogą myśleć, że Boga nie ma, że nie ma życia po śmierci. Uważają, że gdyby oni nie wierzyli w życie po śmierci, nie mieliby po co żyć, nie mieliby celu. Dziwią się ludziom niewierzącym, jak oni są w stanie żyć dalej.
Kiedy jesteśmy zajęci pracą, zabiegani, nieraz nie myślimy o przyszłości,przynajmniej nie o tej wiecznej. Doczesność jest dla nasz najważniejsza – i właśnie walczymy o to, co dzieje się teraz. Jednak kiedy człowiek zacznie myśleć, zastanawiać się nad śmiercią, staje się smutny, nieraz popada w depresję. Żaden człowiek bowiem nie może uciec od myśli o końcu życia. Jeśli komuś się to udaje, to tylko tymczasowo, w krótkiej perspektywie. Mimo, że każdy człowiek ma świadomość, że umrze, to nie może nic z tym zrobić. Młody człowiek żyje młodością, oczekiwaniem, jest w ciągłym ruchu. Stary człowiek żyje także tym, co tymczasowe, każdy dzień jest dla niego czymś nowym, ale równocześnie nie jest pewien, czy nie ostatnim. W rzeczywistości jednak, i młodzi starzy czują się zagrożeni. Oprócz chorób w wieku starszym, człowiek może przecież zachorować w każdej chwili i zawsze może wydarzyć się jakiś wypadek. Ludzie wiedzą o tym, jednak kazdy liczy na to, że jego to nie spotka, ani jego najbliższych.
Czy jednak warto żyć w przeświadczeniu, że nasze życie nie ma sensu i celu, i że nie istnieje Bóg, który powołał nas do życia, lub inna siła, do której zmierzamy, a która sprawi, że będziemy nadal istnieć po śmierci, być może w inny sposób niż dotychczas, ale będziemy. Niektórzy ludzie mają świadomość tego, że im samym jest potrzebna wiara w życie po życiu, ponieważ bez tego byłoby im bardzo trudno nie tylko żyć, ale też działać, robić inne rzeczy dla ludzi, dbać o ciało i o duszę. Są też ludzie, którzy uważają, że wszyscy wierzący w Boga ulegają złudzeniu, że ich wiara nic nie znaczy, że jeśli wierzą w boga, to są w błędzie. Są też takie osoby, które patrzą na wierzących z zazdrością, ponieważ sami chcieliby wierzyć, ale nie potrafią. Jeszcze inna grupa osób myśli, że Ci wierzący posiadają jakąś tajemnicę, której oni nie poznali, i dlatego nie są w stanie uwierzyć.
Jednak zastanawiając się nad tym, czy lepiej postawić na istnienie Boga i tym samym sensu życia, i na jego nieistnienie, wszystko przemawia, aby postawić jednak na to, że jest istota wyższa od nas, przez którą wszystko co jest zostało stworzone. Jeśli jednak uwierzymy w Boga, nic nie stracimy, a możemy wiele zyskać – któż nie zna tej teorii. Wierząc w Boga łatwiej jest żyć, i łatwiej znaleźć sens wszystkiego. Niektórzy sądzą, że chrześcijanie są ślepi, bo nie widzą okrucieństwa świata. Oni je widzą, ale chcą z jego powodu utracić wiary. Wbrew pozorom, chrześcijanin nie ma różowych okularów – bo różowe okulary byłyby tylko pustym optymizmem. Chrześcijanie mają coś więcej: nadzieję. I to ona ich trzyma przy życiu i jest potrzebna każdemu człowiekowi.
ika
